Laatste dag

De arts die mij in het begin van de vakantie heeft geholpen hebben we vanmorgen uitgenodigd om aan tafel te komen zitten? Ze is niet alleen arts maar ook een redelijk bekend fotomodel in Tanzania, "so they say". De enige bedoeling was een foto van haar te kunnen knippen, en gelukt.

Om 12:00 moeten we van de kamer af. Om 00:35 worden we opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Tot dan kunnen we gebruik, blijven maken van de polsbandjes; eten, drinken, zwembaden. Vóór vertrek kunnen we ook nog even douchen. Gaat een lange nacht en dag worden. Tot de volgende vakantie...

31 maart

De foto is gelukt! Hij begroette mij als “Hai Luud, Super!” en liet weten dat alles weer in orde was. Toen ik aan hun vroeg of ik het mooiste stel van het zwembad mocht fotograferen was er geen houden meer aan. Hij staat er ook een beetje trots op vind ik zelf.

C, natuurvriend en dierenliefhebber, wilde persé een jungle tocht. Na een eerder opwindend bezoek aan een bijna leeg natuurhistorisch museum waren mijn verwachtingen nu natuurlijk hoog gespannen. Onderweg om de Colobus aap te mogen spotten, alleen voorkomend op Zanzibar. Nu had ik al voor mijzelf getest of ik ooit nog in een open lokaal busje wil reizen (nee dus), en deze jungletocht was ook echt de laatste in een lange reeks op Java, Sumatra, in Vietnam, Laos en Cambodja. Nooit meer, en zeker nooit meer mangrovebossen! Maar we hebben de Colobus gezien, een o n v e r g e t e l i j k e ervaring!?

Morgen zaterdag. We blijven tot en met zondag, maar dan ook wel de korstte zondag die ik ken; we worden opgehaald om 00:30…

Ruzie in de tent!

Alweer 32 graden en door het veelvuldig gebruik van het zwembad ben ik nu ook enigszins verbrand, dus vanavond maar eens wat aftersun kopen. Met een Pina Colada koel ik nu even af op de kamer, bij een aangename temperatuur van 21 graden.

Een “all-inclusive resort” heeft veel nadelen. Het ligt ver weg van de bewoonde wereld en je moet lang reizen om ergens te komen. Je ziet niets anders rood verbrande of met T-shirts rondzwemmende toeristen. De bediening is van een kwaliteit en vriendelijkheid die na een aantal dagen begint te schuren. “Hi, my frind, how are you?” twintig keer per dag wordt soms te veel. Je legt geen contact met de lokale bevolking en ziet de culturele en archeologische hoogtepunten buiten de muren van het complex. En je kunt zo maar in een sessie aquajogging terecht komen!

Een dergelijk vakantieverblijf heeft echter toch ook wel wat voordelen. Je kent de menu’s, de restaurants, de bars en de bediening en groet ze dan ook met “good morning Mustafa” of “Hi Francesca, how are you today?”. Dit keer worden we ook nog verblijd met een toneelstuk van Shakespeareaans niveau.

Zij en hij lopen parmantig en zich duidelijk presenterend rond het zwembad. Hij, strak lichaam als beton, niet te breed, six-pack, Adonis-achtig, zwart haar strak naar achteren gekamd, perfect gebit wit als RAL9010, kort, modieus en niets onthullend zwembroekje met rits op de achterkant.

Zij, lange benen, lang zwart golvend haar, billen als vers gebakken kadetjes, strak figuur, bewegend als een luipaard, grote lippen zoals dat vandaag de dag klaarblijkelijk hoort.

Wij vragen ons dag direct af wie, wat, waar en hoe. Ik denk dat hij iets in de snelle autowereld doet, C. denkt dat hij zo maar purser zou kunnen zijn bij een grote vliegmaatschappij. Ik denk dat hij een “scharreltje” voor de vakantie heeft meegenomen of dat zij nou juist degene is met het geld en hem heeft meegenomen als Toyboy. Hoe dan ook, weten doen we het niet, maar Ken en zijn Barbie liggen aan het zwembad, lachen, drinken vreemde cocktails, roken hun E-sigaret en hebben het in hun perfectie dagenlang uitstekend naar de zin.

Vanmorgen ligt hij aan de ene kant van het zwembad en zij aan de andere kant. Ruzie? Onenigheid? Waar gaat het over? Hoe moet dat straks op de terugreis? De dag gaat voorbij, ik ga om twee uur naar de masseuse voor een nek- en rug massage en kom om drie uur terug. Ik zit aan de bar en zij zit achter me achter een cocktail, in een bijna niets verhullende bikini. Ik hoor een Engelse vrouw, die haar klaarblijkelijk kent, iets aan haar vragen over Prison-Island (“do prisoners really live there?) en zij antwoordt dat ze dat niet weet. Op de vraag waarom ze alleen is hoor ik dat ze “wat ruimte nodig heeft” en of ze getrouwd is “thank God, no!”.

Ken komt er in de verte aan, bruin gebrand in witte broek en dito losjes open wapperend shirt. Hij zoekt, kijkt speurend rond. Ik fluit, hij kijkt om en ik wijs achter me, waarop hij aansnelt en naast haar gaat zitten. Ze koeterwalen iets onverstaanbaars en na enige tijd stapt zij op en gaat drie stoelen verderop zitten, met de rug naar ons toe. Ik vind het mooi geweest, sta op, pak mijn spullen, draai me om naar Ken en zeg met een hopeloze blik “women!”. Dat had ik niet moeten doen…

Hij dringt aan om te komen zitten. Nadat we van elkaar weten dat hij uit Wenen en ik uit Holland kom, besluiten we verder Duits te praten. In rap tempo weet ik dat hij Max Verstappen geweldig vindt, 47 jaar is, een bedrijf in de multimediawereld heeft en Stefan heet en ik Wenen en het Prater prachtig vind. Ik wil echter de intermenselijke verhalen horen en vraag hem wat er aan de hand is. “Bitte beraten Sie mich”, vraagt hij bijna hulpeloos. Ze hebben al sinds augustus een relatie. Nou heeft hij zelf al veel relaties achter de rug, maar deze spant toch echt wel de kroon. Ze is een Oost-Europese, die bij hem woont. In de afgelopen maanden hebben ze regelmatig ruzie gehad en bij iedere ruzie verdwijnt ze om vervolgens seks te hebben met andere mannen en dat uitgebreid te posten op de sociale media. Bij hem thuis zit ze dan uitgebreid op Tinder van alles uit te zoeken. Tot dusver ontwikkelt zich bij mij enige compassie voor hem, totdat hij mij op zijn IPhone een lijst toont van alle namen van 9 mannen met wie zij het de afgelopen maanden “heeft gedaan”. Het komt bij mij nogal wat verknipt over om zo’n lijst bij te houden, als een soort trofeeën overzicht. Ik concludeer dat hij net zo verknipt is als zij en adviseer hem diep door te blijven inademen door de neus en uit de ademen door de mond en geen domme dingen te doen.

Ik probeer morgen een foto te maken van het stel…

29 maart

Vandaag niks gedaan, althans bijna niks gedaan. Ontbijt (perfect), beetje zwemmen, luieren, boek lezen, in slaap vallen, zwemmen, lunch met verse vis, zo uit de zee (uitstekend), zwemmen, in de schaduw boek lezen, wegdommelen, vreemd drankje drinken. Er waren maar vier hoogtepunten. Mijn kluis ging niet meer open. Zal wel een verkeerde code hebben ingegeven. De huismeester constateerde dat de batterijen op waren. Opgelost. Het tweede hoogtepunt is het zelf en elkaar insmeren met zonnebrandolie van jonge vrouwen; een aangenaam schouwspel. De raaf steelt wat eten van het bord van C.

Stoel en vervoer

Wie bedenkt het nou om op het strand een restaurant te beginnen en daar stoelen neer te zetten met vier dunne pootjes. Ik ga zitten; de twee poten achter boren zich 20 centimeter in het zand en ik kan alleen maar behulp van twee man er weer uit komen. Ja ik weer!

Gisteren hebben we besloten met het open baar vervoer te gaan. We gaan naar buiten en wachten op de komst van de Dala-Dala (lokale bus) nummer 117. Een hulpvaardige jongeman biedt ons aan ons naar de hoofdstad Stonetown te brengen voor 40 dollar. Hij weet te meldden dat het wel drie uur kan duren voor de bus komt; kijk dat soort informatie daar hebben we wat aan! Na wat onderhandelen komen we uit op 20 dollar en op het moment dat we willen instappen komt de bus 117 er aan. We rennen achter de bus aan en roepen dat er gestopt moet worden. We persen ons in tussen de andere passagiers en een marteling van tweeëneenhalf uur begint. Ik had me voorgenomen nog één keer te proberen of dit soort van vervoer nog steeds voor mij is weggelegd en ik kom al snel tot de conclusie dat dit de allerlaatste rit is.

Op de markt drie sarongs gekocht van 25.000 Shilling ieder voor 60.000 in totaal. Op mijn vraag aan de verkoper of hij gelukkig is en positief antwoordt dat dat zo is, concludeer ik dat de 60.000 nog te veel was! We bezoeken nog even het Nationaal Natuur Historisch Museum dat nagenoeg leeg is, praten even met de directrice en staan na 15 minuten weer buiten.

Taxi terug. Een duik in het zwembad doet wonderen en verfrist schuiven we aan bij de lunch. Donder, regen en bliksem bij het avondeten maar morgen gewoon weer zon en 32 graden!

Maandag

Vandaag geen verslag en geen foto's; zie mijn Facebook pagina

1e dag

Op weg

Vrijdag op weg naar twee schoolvrienden in Ter Apel, samen met de honden. Zaterdag 05:15 opgestaan, snel aangekleed en ontbeten en met Cees naar Schiphol, waar het eerste gezeik al begon. Ik had alvast de stoelen gereserveerd, maar of dat wel zo’n briljant idee was? Bij het inchecken keken we uit op een jonge vrouw van kolossale omvang; het leek of op twee stoelen zat. We gaan het vliegtuig in, ik zoek 16B op en jullie raden het al: op 16A zit de enorme vrouw uit Chicago, die naar haar verloofde in Istanbul onderweg was. Ik probeer me een beeld voor ogen te krijgen hoe haar verloofde eruit ziet en vraag me af waarom ik nu juist deze stoel een paar dagen geleden geserveerd heb. Zal wel zoiets als Karma zijn. Na een korte vlucht van 3 uur overgestapt en om 04:00 op zaterdag enigszins verfrommeld aangekomen in het hotel. Koud pilsje, uitpakken, douchen en nog even 3 uurtjes uilen knappen!

Zondag. Prachtig hotel, prachtige kamer, heerlijk bed, perfecte douche. Super ontbijt. Perfecte Margarita, redelijke lunch. Marja in Ter Apel laat weten dat het met Payka, Sunni en de drie (honden)gastheren goed gaat. Zwembad is fantastisch, maar de zee is vreemd. Bij vloed is er een kalm kabbelende kustlijn, bij eb trekt de zee zich kilometers terug; saai. Lijkt een beetje op de zee bij het noorden van Bali, maar dan nog extremer. De grillbar serveerde perfecte inktvis en biefstuk en nog veel meer lekkere gerechten.

De meesten van jullie zijn inmiddels wel van mij bekend dat ik meestal op reis een arts of een ziekenhuis moet bezoeken; deze vakantie is het ook niet anders. De oogzalf met antibioticum die ik had meegekregen in Nederland is onvindbaar en heb ik dus morgen om 10:00 een afspraak met de arts hier in het hotel. Er is ons verteld dat deze arts ook een model is en één van de mooiste vrouwen van het eiland. Ik ben benieuwd, welterusten…

Eerste dag

Op weg

Vrijdag op weg naar twee schoolvrienden in Ter Apel, samen met de honden. Zaterdag 05:15 opgestaan, snel aangekleed en ontbeten en met Cees naar Schiphol, waar het eerste gezeik al begon. Ik had alvast de stoelen gereserveerd, maar of dat wel zo’n briljant idee was? Bij het inchecken keken we uit op een jonge vrouw van kolossale omvang; het leek of op twee stoelen zat. We gaan het vliegtuig in, ik zoek 16B op en jullie raden het al: op 16A zit de enorme vrouw uit Chicago, die naar haar verloofde in Istanbul onderweg was. Ik probeer me een beeld voor ogen te krijgen hoe haar verloofde eruit ziet en vraag me af waarom ik nu juist deze stoel een paar dagen geleden geserveerd heb. Zal wel zoiets als Karma zijn. Na een korte vlucht van 3 uur overgestapt en om 04:00 op zaterdag enigszins verfrommeld aangekomen in het hotel. Koud pilsje, uitpakken, douchen en nog even 3 uurtjes uilen knappen!

Zondag. Prachtig hotel, prachtige kamer, heerlijk bed, perfecte douche. Super ontbijt. Perfecte Margarita, redelijke lunch. Marja in Ter Apel laat weten dat het met Payka, Sunni en de drie (honden)gastheren goed gaat.