Wie bedenkt het nou om op het strand een restaurant te beginnen en daar stoelen neer te zetten met vier dunne pootjes. Ik ga zitten; de twee poten achter boren zich 20 centimeter in het zand en ik kan alleen maar behulp van twee man er weer uit komen. Ja ik weer!

Gisteren hebben we besloten met het open baar vervoer te gaan. We gaan naar buiten en wachten op de komst van de Dala-Dala (lokale bus) nummer 117. Een hulpvaardige jongeman biedt ons aan ons naar de hoofdstad Stonetown te brengen voor 40 dollar. Hij weet te meldden dat het wel drie uur kan duren voor de bus komt; kijk dat soort informatie daar hebben we wat aan! Na wat onderhandelen komen we uit op 20 dollar en op het moment dat we willen instappen komt de bus 117 er aan. We rennen achter de bus aan en roepen dat er gestopt moet worden. We persen ons in tussen de andere passagiers en een marteling van tweeëneenhalf uur begint. Ik had me voorgenomen nog één keer te proberen of dit soort van vervoer nog steeds voor mij is weggelegd en ik kom al snel tot de conclusie dat dit de allerlaatste rit is.

Op de markt drie sarongs gekocht van 25.000 Shilling ieder voor 60.000 in totaal. Op mijn vraag aan de verkoper of hij gelukkig is en positief antwoordt dat dat zo is, concludeer ik dat de 60.000 nog te veel was! We bezoeken nog even het Nationaal Natuur Historisch Museum dat nagenoeg leeg is, praten even met de directrice en staan na 15 minuten weer buiten.

Taxi terug. Een duik in het zwembad doet wonderen en verfrist schuiven we aan bij de lunch. Donder, regen en bliksem bij het avondeten maar morgen gewoon weer zon en 32 graden!